Het sneeuwt.... zucht

Als kind heb ik altijd onwijs genoten van sneeuw, het kon me echt niet genoeg zijn. Geweldig vond ik het als ik 's ochtends mijn gordijn open deed en een compleet witte wereld zag, zo snel mogelijk je boterham en een beker melk wegwerken, want je moest natuurlijk als eerste buiten zijn. Niets was zo leuk als sneeuw zonder voetprenten en daar dan lekker doorheen rauwsen, achterom kijkend hoe je voetprint er uit ziet. Sleetje rijden met de buurkinderen op de een grasveldje in de buurt, we hebben zelfs een keer een heuse "sneeuwglijbaan" gemaakt op een heuveltje. Of  een sneeuwpop maken met paps, zo een sneeuwpop die je eerst nog best leuk aankijkt vanuit de tuin, maar op een gegeven moment steeds meer in elkaar zakt, omdat het weer ging dooien. De telleurstelling was dan ook groot als de sneeuw ging smelten. Zo vaak hadden we geen sneeuw...

Inmiddels heb ik ook min of meer een takke hekel gekregen aan sneeuw en ijs. Dit is ooit een keer ontstaan toen ik flink ben uitgegleden wat ik mocht bekopen met een vette hersensschudding ("nu weer je tenminste zeker dat je ze hebt, hoorde ik erna regelmatig). Die hersensschudding was flink vervelend, maar ik liep midden op het schoolplein en werd uitgelachen door al mijn schoolgenootjes. Ik kan me herinneren dat ik dit vreselijk vond als puber, ondanks de sterretjes voor mijn ogen en de barstende koppijn. Dat was het begin zonder einde, alle jaren erna zwoor ik het erop dat ik niet de deur uit zou gaan als het zou sneeuwen. Zo bang was ik geworden, bang om weer uit te glijden. Daarna hebben we min of meer ook geen sneeuw meer gehad, mijn angst verdween daardoor ook. Tot vorig jaar, crap wat veel sneeuw hebben we toen nogal letterlijk op ons dak gekregen. En inderdaad ik vond het wel leuk die witte wereld. Één dag, daarna was ik er gelijk klaar mee, ik moest natuurlijk weer onderuit glijden, niet hard maar wel geschrokken. De maat was vol toen ik nog eens (en nog eens, en nog eens) viel, mijn lens(hij zat in de hoes!) brak van mijn camera af. Nu was ik zo 'slim' om uit reflex naar een rozenstruik te grijpen waardoor er een paar lekkere doorns in mijn handpalmen priemden. En de wereld bleef alleen maar grijs, wat nou lekker winterszonnetje, niks nakkes njada. Ik heb er dus geen lol aan...!